ცოტა ხნის წინ, ჟურნალ "ი-ფლაქსში" გამოქვეყნებული, ზომებით უკიდეგანო ინტერვიუ გამოჩნდა, სათაურით „გასაუბრება ჟულიან ასანჟთან, ნაწილი პირველი", რომელიც, თავისი სიღრმით ნამდვილად ყველასგან გამოირჩეოდა. 

  საზღვაო ვაგზალს გამოვცდი თუ არა ქალაქი-ფანტომი გაქრა და ჩემს წინ წარსდგა ისეთი ბათუმი, როგორიც მახსოვდა ასლანას ეპოქაში - ბნელი, პირქუში და ოდნავ სახიფათო. ავათვალიერე ბაზართან ჩამწკრივებული ტაქსების რიგი და რატომღაც მათკენ გულმა არ გამიწია. მატარებლის გასვლას ჯერ კიდევ საკმაო დრო უკლდა, რის გამოც დავდექი და პორტში მიმდგარ განათებულ გემებს დავუწყე თვალიერება. ამ საქმით ვიყავი გართული, როცა ჩემ ცხვირწინ გაჩერდა ცარიელი მარშუტკა წარწერით „ბათუმი-ქობულეთი“ და ნავსადგურის ხედი დამიბლოკა. ჩავთვალე, რო

 

    ახლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ შუაღამე იწვის დნება კი არა და უკვე მეორე დღის შუადღეა. კიდევ კარგი ლეპტოპი დავტენე და ამიტომ შემიძლია მარშუტკაშიც ვბეჭდო, სანამ ჩვენ სამტრედიას ვუახლოვდებით. 
როკ–ჯგუფი, რომელსაც მე ბედის განგებით ვმენეჯერობ დასავლეთ საქართველოს ტურზე, კარგი ხალხი აღმოჩნდა (მთელი ეს დღეები მარწმუნებდნენ აღმოსავლეთ საქართველო საოცრად ჰგავსო კალიფორნიას! ბოლოს დავუჯერე), მაგრამ ბულვარში ბოლო კონცერტის შემდეგ, ცოტა განმუხტვა მინდოდა და მეთქი კვარიათში და�

ვიდეობლოგი ერთმანეთთან აკავშირებს სიმაღლის შიშსა და ინტროვერტულ ხელოვნებას. კულტუროლოგი ანატოლი ულიანოვი დღევანდელ სოციალურობასა და თვითპრომოუშენზე დამყარებული წარმატების ფორმულებისა და მეინსტრიმის მიღმა, მომავლის არტის ფორმების განჭვრეტას ცდილობს: "თითოეულმა ჩვენგანმა დღეს, საკუთარი თავი ნგრევადი მსოფლიოს კონტექსტში უნდა გაიაზროს და ზედაპირულის ნაცვლად, შეხებაში შინაგანთან მოვიდეს, იმის მიუხედავად, თუ როგორ შეიძლება გამოიყურებოდეს ეს ყველაფერი წარმავალი ეპოქის ჭრილში."    

 

  ჩუვაკ, მივიღე ყველაფერი, არ ინერვიულო.
პირველ რიგში, შენს წერილში ვერ გავიგე რაღაც სიტყვა - ”Pirveli heroini da bichebtan sexia” – ვისთან სექსი, ეგეინ?

როგორც მიხვდი, შიგადაშიგ ვმძიმდები ხოლმე, სამ პანიმაეშ, მაგრამ როგორც წესი დიდხანს არ გრძელდება.. ზოგჯერ რო ვზივარ და არც ჩვენთან ნაკრძალში ხდება რამე საინტერესო და არც გარეთ სადმე, მაშინ ვდგები ეგეთ ხასიათზე.

პარასკევს, ბესოს გავუარე, სტუდიაში ვარო, პლეხანოვზე. რა ადგილასაა იცი ზალიკოს სტუდია, აი შენს ძეგლს რო გაცდები, მარჯვნივ ეგრევე ჩასახვევი, �

პარლამენტის შენობა დღემდე შემორჩენილი სახით დამოუკიდებლობამდეც, თითქმის 40 წელი გადმოჰყურებდა რუსთაველის გამზირს, მაგრამ უმაღლესი საბჭოს ფიქტიური ხასიათის გათვალისწინებით, რეალური ფუნქცია მან სწორედ ოთხმოციანების ბოლოს შეიძინა, საიდანაც დაიწყო კიდეც შენობის ისტორიულად ყველაზე ინტენსიური ეტაპი. თაღებიანი მონოლითი იყო ის ეპიცენტრი, სადაც განვითარდა ბოლო 25 წლის ყველაზე დრამატული პოლიტიკური რიტუალები.  

"ძნელია იმის თქმა, გახდა თუ არა საბჭოთა ხაზის რადიოქსელი ორუელის შთაგონების წყარო, თუმცა მის ცნობილ ნოველა "1984"-ში სწორედ ისეთი ხელსაწყოა მოხსენიებული, რომელიც ანტიუტოპიური რეჟიმის გმირებს ყველაზე განმარტოებულ სივრცეებშიც კი თან სდევს. წიგნში ასახული, ინდივიდუალური ხაზებით სახლებში შეყვანილი პირადი პროპაგანდისა და თვალთვალის აპარატები იმის დასტური იყო, რომ ორუელის 1949 წელს დაწერილი წიგნის სიუჟეტი ერთ ცალკე აღებულ ქვეყანაში უკვე განხორციელდა."  

ნებისმიერი გაზეთის ფურცელზე დაბეჭდილი თვითდახმარების წიგნი რომ გადაშალო, შიგნით წააწყდები კარგი ცხოვრების მარტივ რეცეპტს: ესაა მხოლოდ იმის კეთება, რაც სიამოვნებას განიჭებს. თუმცა ცხოვრებაში ასე ძალიან ცოტა იქცევა.  

"მშობლების მხრიდან, ბავშვობაში, გამორჩეულობის მუდმივი კულტივირების შემდეგ, ნარცისისთვის განსაკუთრებით მძიმეა თავისი ჩვეულებრიობის გათავისება, რაც ცხოვრებით მუდმივად დაუკმაყოფილებლობაში გადაიზრდება ხოლმე.   ამის თავიდან ასაცილებლად, ბავშვების რეალიზებულ ადამიანებად ჩამოყალიბება უნდა ემყარებოდეს არა ცრუ შექების ხარჯზე აგებულ თვითშეფასებას, არამედ ისეთი ჩვევების გამომუშავებას, როგორებიცაა შეუპოვრობა, დამოუკიდებლობა და რეალობის შეფასების უნარი."   @ გიგი გულედანი